Það er jú sælla að gefa en þyggja

Töluverður áróður fyrir því að Íslendingar spari við sig í flugeldum og leggi frekar aurana í hjálparstarf hefur farið nokkuð hátt undanfarna daga eða síðan að fréttir fóru að berast af hrikalegum náttúruhamförum í Asíu, og að sjálfsögðu er það hið besta mál að hinn almenni Jón Jónson leggi sitt af mörkum til aðstoðar. En samt finnst mér nú ekki beinlínis rétt að teygja hina líknandi hönd ofan í götótta vasa hjálparsveitanna til að róta eftir aurum, því að eins og allir vita eru hjálparsveitirnar að langmestu leyti reknar fyrir það fé sem fæst af sölu þessari. Setti þetta mig í mikið uppnám því ég sá að illa myndi ganga að biðja fólk um að spara við sig í áfengi,tóbaki,sælgæti eða öðrum nauðsynjavörum,hvað þá að taka það á vísa rað, þó svo að ég gæti aðeins dregið þessa vísindalegu ályktun af sjálfum mér og mínum nánustu. En þar sem ég sit og velti þessu fyrir mér, hvaðan þessir fjármunir ættu þá eiginlega að koma þá lýstur því niður að þeir ættu að sjálfsögðu að koma þaðan sem nóg er af þeim. Og hvar skyldi það vera, jú ég leyfi mér að leggja til að fyrirtækin í landinu (olíufélög, tryggingafélög, bankar, o.s.f.r.v. hin stöndugri fyrirtæki) gefi sem nemur kanski 1-3% af hagnaði sínum í desembermánuði í þetta góða málefni.
Ég leyfi mér að benda á að slík almenn beiðni til fyrirtækja væri einstök vegna einstakra atburða og mjög ósennilegt að slík beiðni kæmi aftur á næstu árum, og að rausnarleg gjöf sem þessi myndi vekja heimsathygli, jafnvel myndu fyrirtæki (sem sum hver velta margföldum fjárlögum íslenska ríkissins) utan landsteinanna sjá heiður sinn í að gera slíkt hið sama.

Að endingu vil ég lýsa stolti mínu á íslensku þjóðinni fyrir hversu hratt og vel hún hefur brugðist við neyðarkalli þessu það hafa nú þegar safnast miklir fjármunir í þetta hjálparstarf og enn er þjóðin að gefa þrátt fyrir erfiðan mánuð á allflestum heimilum landsins.