Kannski er ég bara að bíða eftir að það vaxi á mig vængir.

Eins og áður hefur komið fram hef ég aldrei tekið bílpróf. Þetta þykir mörgum hið undarlegasta mál og hef ég því allt frá 17 ára aldri þurft að berjast með kjafti og klóm til að verja þessa þessa mjög svo ómeðvituðu ákvörðun mína. Á tímabili var ég jafnvel farinn að hugsa mikið um að breyta þessu í meðvitaða ákvörðun. Ég gæti borið því við að börnin á Indlandi þyrftu vinnuna við að sauma skó eða að ég væri þess fullviss að hjólið væri slæm uppfinning, mitt form væri kassi. En svona röksemdafærslur myndu sennilegast koma mér í tóm vandræði og að segjast vera umhverfisverndarsinni eru allt of leiðinleg rök til að ég nenni að beita þeim. Ég hef því upphugsað fullkomlega skothelt svar við spurningum sem ég fæ um þetta. Mitt svar er "af því bara". Það tók mig mörg ár að komast að þessu svari sem ég hef þó kunnað allt mitt líf. Einfalt, gott og algjörlega rakalaust svar sem engin rök duga á. Það eru nefnilega ekki til nein góð rökstudd svör við þessari spurningu, enda væru öll rök af minni hálfu hreinasta lygi.
Að mæta í vinnu á nýjum stað getur líka vægast sagt verið speisað. Í fyrsta kaffitímanum finnst mér doldið eins og ég hafi mætt í ranga fermingaveislu. Allir sitja starandi á mann eins og maður skyggji á ungfrú júlí á dagatalinu, síðan byrja spurningarnar."Ertu próflaus maður ??? Hvernig ferðu eiginlega að??? Varstu tekinn fullur???" Og síðan að lokum mjög varfærnislega "ef þú ert með einhvern sjúkdóm ættirðu sennilegast að segja okkur frá því". Eftir að hafa svarað öllum spurningum með "nei" eða "bara" er ég stimplaður furðufugl, stórruglaður og trúandi til alls. Einu sinni sagði ég vinnufélaga mínum að þegar að það kæmi gamall strætisvagn þá bíði ég bara eftir að það komi annar og nýrri, auðvitað trúði hann því upp á mig. Já að vera bílprófslaus iðnaðarmaður á 21. öld kemur manni í hóp mestu furðufugla. Einu sinni réðu ég mig í vinnu hjá mesta sérvitring í faginu, manni sem er umtalaður og gert grín að á öllum trésmíðaverkstæðum á landinu fyrir undarlegheit og vitleysu. Hann hringdi í mig og spurði mig hvort að það væri rétt að ég væri ekki með bílpróf, þegar ég svaraði játandi heyrði ég umlað hinum megin á línunni "sei sei sei sei hann er skrítnari en ég þessi". Mér hefur stundum dottið í hug að gera þetta enn undarlegra með því að taka skipstjórnarréttindi eða flugpróf. Þó ekki væri nema til að hringja í pabba til að biðja hann um að skutla mér niður á höfn, ég þyrfti nefnilega að sigla fraktaranum til Tokío, eða sitja upp á Keflavíkurflugvelli í flugmannsjúníforminu og segja farþegunum mínum að ég sé að bíða eftir að mamma sækji mig ég sé nefnilega próflaus.

klaufaskapur minn

Ég er klaufi. Við því er ekkert að gera ég hef verið og mun alltaf vera klaufi. Reyndar las ég einhverstaðar að það væri til læknisfræðilegt heiti á svona klaufaskap, þetta heitir víst dispraxia. Það getur verið kómískt að vera haldinn þessum krankleika en einhvernvegin fer húmorinn í hlutunum alltaf fram hjá mér. Td. var ég að hjálpa dóttur minni henni Heklu að skrifa ósýnilega skrift með sítrónusafa. Til þess að skriftin komi svo í ljós þarf að hita blaðið. Rödd skynseminar þ.e.a.s. Heklu sagði að við skildum strauja blaðið. Hin föli faðir, minnugur þess að hafa séð þetta gert í hinni frábæru mynd "Í nafni rósarinnar" þá með eld, dró upp Zippóinn. Svipurinn á Heklu hefði átt að segja mér að ég ætti að setja upp strauborðið. Hún var alveg eins á svipinn þegar ég ætlaði að losa stífluna úr tómatsósuflöskunni með því að kreysta bara nógu fast og þegar mér tókst næstum að gera við miðstöfðarofninn með steikarhnífnum. En ég kveikti auðvitað á zippónum og byrjaði að hita blaðið ofurvarlega. Auðvitað kviknaði í andskotans blaðinu og þar sem ég kunni nú ekki alveg við að fleygja því í sófann eða á 500 króna persnesku mottuna hennar mömmu sem ég keypti í rúmfatalagernum handa henni og gaf henni í jólagjöf um árið gekk ég af stað með það pollrólegur að eldhúsvasknum. Þessi taóíska rósemd mín var af öllum viðstöddum talin undraverð. Þessi þrjú skref sem hún entist. Á fjórða skrefi var ég farinn að öskra eins og Tarzan og á fimmta eins og bróðir hans. Þegar ég komst loks að eldhúsvasknum var ég búinn að gefa frá mér tóna sem hefðu fengið Maríu Markan og Jimi Hendrix til að verða græn úr öfund. Blaðið lá allt sundurbrennt á gólfinu og það eina sem náði í vaskinn var sótug hendin á mér. Og almáttugur hvað hún þurfti á því að halda. Ég held að ég hafi aldrei séð umhyggjusamt fólk eins brosmilt og þegar fjölskyldan kom til að athuga líðan mína. Og ég held að aldrei hafi nokkur maður verið eins fúll yfir umhyggju sinna nánustu á sér. Það versta við þetta er samt kannski að ég mun alveg pottþétt ekki læra neitt af þessu. Á morgun verð ég ábyggilega farin að gera líkan af Hallgrímskirkju úr títuprjónum eða sauma mér hengirúm úr öllum stöku sokkunum mínum