Sem betur fer er ég frekar heill á geði.

Þetta hef ég sagt sjálfum mér á hverjum morgni í mörg ár og oft á tíðum verið ansi nærri því að trúa þessu. Í seinustu viku settist svo efasemdaálfurinn á öxlina á mér og byrjaði að jóðla í eyrað á mér. Hvað er það nákvæmlega sem gerir mig svona normal? Þar sem ég er afskaplega sérhlífinn maður að eðlisfari ákvað ég að fara bakdyramegin að þessari naflaskoðun minni. Ég byrjaði á að skoða aðra og lagði því í geysimikla og afar nákvæma atferliskönnun á meðborgurum mínum. Bjó til eyðublað sem ég fyllti samviskusamlega út í hvert sinn sem ég var á meðal fólks t.d. í strætó, á rölti mínu um bæinn, í vinnunni og út í búð. Niðurstöður rannsóknarinnar verða sennilegast aldrei á forsíðum mann eða sálfræðitímarita en þær dugðu mér ágætlega. Ég komst að því að líkur sækir líkan heim. Plebbarnir halda saman, rónarnir halda saman, ofurgellurnar og stælgæjarnir halda hópinn, þroskaheftir, háskólalærðir, íþróttaidjotarnir, menningarsnobbararnir, allir þessir hópar og fleiri til kjósa sér frekar félagsskapar fólks sem líkist þeim að einhverju leiti. Eftir að hafa komist að þessari niðurstöðu tók ég til við að skoða mína nánustu í gegn um augu fræðimannsins . Þar sem einhver einkenni skapgerðar minnar eða geðveilu geta hafa borist til dætra minna hef ég ákveðið að undanskilja þær tvær frá þessari stúdíu. Ég ákvað að byrja á foreldrum mínum.

Móðir mín. Kona á sjötugaldri með litað dökkt hár, alvarlega haldin af óhreinindaóþoli og getur með engu móti komist gegn um daginn án þess að rykmoppa a.m.k. tvisvar sinnum og vaska upp áður en hún fer í vinnuna. Mjög listhneigð og gefandi.

Helstu karaktereinkenni. Getur auðveldlega gert úlfaldahjörð úr svo litlu sem bliki í augum mýflugupabba. Alvarlega ofvirkur einstaklingur


Faðir minn. Sextugur maður, mikill á velli með (að eigin sögn) feiknagóða bassarödd. Á það til að festast í eigin draumaheimi þegar kemur að bókmenntum eða tónlist og vill þá gjarnan að allir sem hann hittir deili áhuganum með honum. Mikill hugmyndasmiður og úrræðagóður trésmiður sem veigrar sér ekki við að nota kústsköft í skartgripaskrín og pallettur í sólpalla.

Helstu karaktereinkenni. Einstök góðmennska. Á það til að vitna í Hringadrottinssögu við undarlegustu tækifæri td. þegar hann er alveg í spreng á leiðinni á klósettið eða þegar blásið er á kertin í barnaafmæli.


Hin föla frú. Kona langt komin á þrítugaldur, gengur með vellyktandi í handtösku sinni og hefur verið með lit í hári frá því í forsetatíð Vigdísar Finnbogadóttur. Öll frekari ummæli um þennan einstakling gætu verið mér afskaplega hættuleg

Helstu karektereinkenni. Geislandi gleði, útsjónasemi, skynsemi og einstök fegurð.


Æskuvinur minn Jens pétur. Afar undarlegt eintak af homo sapien. Getur td. með engu móti ákveðið hvort honum langi að læra til fasteignasala eða járnsmiðs. Menntaðasti blöðruprentari á landinu, með 40 stunda sjálfmenntun á hálfsjálfvirka blöðruprentvél að baki.

Helstu karaktereinkenni. Þetta telst varla eðlilegt

Þessi listi gæti verið mikið lengri en þess gerist varla þörf úr þessu.
Ég hef nefnilega ákveðið að skera efasemdaálfin á háls.

Ber ég með mér bróðurlegan kærleik eða kannski bara eymd og volæði?

Ég hlýt að líta eitthvað eymdarlega út þessa daganna, eins og ég sé sálsjúkur maður fullur vonleysis og örvæntingar. Svona eins og lítill hirðir sem hefur tínt hjörðinni sinni og ljónatemjari sem hefur nýlega greinst með kattarofnæmi steypt saman í einn einstakling. Reyndar finn ég ekkert fyrir þessari vansæld minni sjálfur en hún hlýtur nú samt að vera allsvakaleg. Meira að segja rónarnir á Hlemmtorgi sem hér eitt sinn sníktu alltaf af mér sígarettur horfa nú á mig eins og ég sé óáfengt rauðvín, hrista hausinn og ganga að næsta manni til að næla sér í reyk. Ég varð fyrst einkennanna var þegar ég síst átti von á þeim, var úti að ganga að leita að Heklu dóttir minni þegar ég mæti tveim konum. Önnur var komin fast að tíræðu en hin var lítið eldri en ég og þegar ég gekk fram hjá þeim skimandi eftir Heklu greip sú eldri í handlegg minn og segir við mig "lest þú biblíuna?". Ég varð að sjálfsögðu algerlega orðlaus og ætlaði að fara að labba í burt þegar sú yngri segir mér að þær séu frá vottum Jehóva og vilji endilega tala við mig. Eftir að hafa þegið mjög greinargóðar leiðbeiningar um biblíulestur og bænaástundun hélt ég minn veg skeiðglottandi yfir þessari nýju aðferð vottanna við að afla sér sálna og því fylgdist ég spenntur með þegar þær mættu næsta manni. Það var ólánsamur einstaklingur sem næst mætti þeim, maður sem ég kannast lítið eitt við og veit því að hann hefur verið í heljargreipum Bakkusar í mörg mörg ár auk þess sem honum hefur verið útskúfað af fjölskyldu sinni og rekinn úr öllum þeim vinnum sem hann hefur verið í. Ég stakk hausnum betur út úr limgerðinu til að fá fullkomið útsýni yfir kappleik frelsarans við Bakkus og púka hans. Þær mættu honum, buðu góðan dag, sögðu að það væri nú meiri blíðan og gengu svo áfram.
Þrem dögum seinna var ég á gangi í miðbæ Reykjavíkur, nokkuð góður með mig á heimleið eftir að hafa slæpst töluvert meira en venjulega í vinnunni. Á móti mér kemur par með barnavagn og alveg hreint að sligast undan þungum pokum úr grísabúðinni (þar sem Íslendingum þykir hagkvæmast að versla). Þegar ég er að ganga fram hjá þeim lítur maðurinn á mig og segir "fyrirgefðu vinur megum við nokkuð aðeins ræða við þig". Þvílíkt panikk. Öll gleymdu fylleríin og gömlu dyrabjölluötin flugu fyrir hugskot mér eins og byssukúla. Hvað gat þetta fólk viljað mér??? "Ég er saklaus" sagði ég snubbótt og ætlaði að halda mína leið en konan hafði stillt sér fyrir framan mig og sagði með blíðri röddu." Við heitum ??? og ??? og okkur langar afskaplega að bjóða þér á biblíukvöld heima hjá okkur á miðvikudagskvöldið. Þetta er svona biblíufræðsla og leshringur, heldur þú að þú gætir ekki séð þér fært að koma". Ég lofaði að hugsa málið gaf þeim upp netfangið mitt og hljóp eins hratt og tjöruhúðuð lungu mín leyfðu í burt.
Viku seinna var ég að ganga upp Laugarveginn í úrhellisrigningu og roki svona heldur mikið að flýta mér heim þegar ég kem auga á mann hinumegin við götuna. Það vakti athygli mína að þessi maður sem ég hafði aldrei mér vitanlega séð áður virtist hafa miðað mig út og nú gekk hann rösklega yfir götuna í átt til mín, stansaði fyrir framan mig leit á mig sigri hrósandi eins og hann hefði verið villtur í óbyggðum í tíu ár og ég væri fyrsta manneskjan sem hann hitti. "Góðan dag" sagði hann glaðlega, "Ég heiti ??? og mig langar svo mikið að bjóða þér á umræðukvöld um biblíuna heima hjá móður minni".


Ég hef ákveðið að draga engar ályktanir af þessu. En..............