Um glansýmind reykinga og hármodelið pabba.

Þessi bloggsíða hefur skelft mig meira en nokkuð annað undanfarna daga. Ástæðan fyrir þessari ofsahræðslu minni felst í seinustu orðum mínum hér á síðunni, þ.e.a.s um áætlanir mínar um að hætta að reykja. Ég er nefnilega ekki alveg hættur að reykja. Þó tolldi ég í 2 daga án þess að bragða Bensen, Blásýru, Tjöru eða nokkuð annað af hressandi aukaefnum tóbakssins. Ég hef samt ákveðið að láta ekki í minni pokan fyrir þessari fíkn minni heldur ráðast á hana vopnaður nikotínbættu, jórturleðri, plástrum og nefspreyi. Ekki er það þó nikótínleysið sem hræðir mig við að hætta að reykja enda hefur því klárlega verið komið fyrir kattarnef heldur er það hve stór hluti af persónuleika manns það er að vera reykingamaður. Þetta hljómar kannski kjánalega en ég hugsa að allir reykingamenn viti hvað ég á við. Þetta sést greinilega í gömlum bíómyndum þar sem sígaretta og viskíglas var gjarnan notað til að undirstrika ákveðna þætti í persónuleika viðkomandi sem yfirleitt var einhver kynferðislegur, grófheflaður sjarmi, hætta og dulúð meðan að sá sem ekki reykti virtist venjulega leggja metnað sinn í að skera sunnudagssteikina og stemma af heimilisbókhaldið. Þetta er svona eins og að taka skrúðmælgina af Ólafi Ragnar Grímsyni eða smekkvísina af Völu Matt.



Í öðrum fréttum af hinum föla föður ber helst að nefna að ég er orðin sköllóttur. Hvorki er það vegna hás aldurs eða mikilla hártogana. Þannig er mál með vexti að frúin þurfti að vinna óvenjulengi eitt kvöld í vikunni sem leið og sátum við Hekla því ein og yfirgefin heima án alls eftirlits. Eitthvað fannst henni ég illa til hafður svo hún dró fram burstann og fór að reyna að ná völdum á brúsknum á hausnum á mér sem hefur þann skemmtilega eiginleika að standa alltaf allur upp í loftið. Þetta var mikil barátta og varð þeirri stuttu að orði milli samanbitinna tannanna að þetta væri óvinnandi verk ég yrði hreinlega að fara að drífa mig í klippingu. Eitt leiddi að öðru og áður en ég vissi af var ég sestur inn á klósett, fyrir framan spegilinn og 7 ára gömul dóttir mín farin að snyrta á mér hárið. Lítillega í fyrstu en eftir að hún var farin að ná tökum á þessu varð hún stórtækari. Það verður ekki af því skafið, barnið er náttúrutalent í þessu sem öðru sem hún tekur sér fyrir hendur. Ýmsir stílar voru reyndir á hausnum á mér hver öðrum betri en að endingu var ákveðið að mér færi best að vera án alls hárs þar sem einstaklega erfitt er að hafa stjórn á því. Hins vegar hefur veðurfarið verið sköllóttum einstaklega óhagstætt síðan að þessi hársnyrting fór fram og biðla ég því til góðhjartaðra prjónakvenna sem lesa þetta blogg (Ása Hildur) að prjónuð verði á mig húfa.

Á morgun mun ég hætta að reykja vegna þess að.

Í yfir 15 ár hef ég stutt dyggilega við bakið á R.J. Reynolds með því að versla af honum filtersígarettur. Þessi ameríski tóbaksbóndi sem býr að því sem ér best veit rétt fyrir utan Winston-Salem á litlum sveitabæ sem nefnist tobaccoville hefur á seinustu árum orðið fyrir gríðarlegum ofsóknum af hendi Þorgríms Þráinssonar og útlendum kollegum hans. Þessir menn hafa viljað halda því fram að sígarettur séu ógeðslegar, þær lykti illa, séu dýrar og umfram allt óhollar. Jafnvel þó á þeim sé filter sem augljóslega hreinsar öll meint eiturefni úr reyknum þannig að það eina sem situr eftir er algjörlega dauðhreinsað háfjallaloft með hressandi og góðu urtabragði. Illmenni þessi hafa jafnvel myndað með sér mafíu voldugra manna sem öfundast út í R.J út af þessum aurum sem ég styrki hann um og virðast þeir einskis svífast og staðráðnir í að hafa lífsviðurværið af eymingja tóbaksbóndanum. Innan vébanda þeirra eru vísindamenn og læknar sem virðast ekkert hirða um starfsheiður sinn og gefa út skýrslur um óhollustu reykinga í löngum bunum og hafa með áralangri baráttu sinni náð að sannfæra verulega marga um þessa skoðun sína. Á endanum sendi R.J frá sér svohljóðandi yfirlýsingu "R.J Reynolds Tobacco Company believes that smoking, in combination with other factors, causes disease in some individuals". Ekki urðu þessi orð til að róa Þorgrím eða förunauta hans, heldur tvíefldust þeir við þessi orð gamla mannsins og hvöttu nú alla reykingamenn til þess að lögsækja hann vegna þessarar játningar hans. Það undarlegasta við þetta er að stór hluti þeirra peninga sem ég hef eitt í það að styrkja þennan vin minn rennur beint í vasa óvina hans. Ég hef því ákveðið að hætta að versla mér tóbak í þeirri von að Reynolds gamli geti notið elliáranna í ró og næði.

strætópest og vinnupína

Fyrsti dagurinn í vinnu eftir frí leið eins og afskaplega tímafrek rótarfylling án allra deyfilyfja. Hann byrjaði reyndar ekki sem verst, en eftir að ég hlunkaðist út úr rúminu fór allt á verri veg. Eftir að hafa rótað í gegn um gríðarstórt sokkasafn mitt sem samanstendur einungis af ósamstæðum og götóttum sokkum og hnýtt á mig hermannaklossana arkaði ég af stað út í strætóskýli. Það var vægast sagt mjög pirraður hópur á stoppistöðinni, strætisvagninn kom nefnilega ekki. Ung stúlka með fléttur í hárinu, myndlistamaður með hanakamb, 29 ára smiður, skrifstofudama á sextugsaldri og eldri maður að koma úr Breiðholtslauginni. Yfirleitt væri þetta talinn sakleysislegur hópur en þennan morgun var hann hættulegt vopn. Eldri borgarinn hringdi niður í Strætó bs og heimtaði að fá að tala við forstjórann, unglingsstúlkan strunsaði þungstíg fram og til baka og tautaði blótsyrði, skrifstofudaman hneig niður á bekk í móðursýkiskasti og grét hástöfum "ég hef aldrei á æfi minni komið of seint í vinnuna". Myndlistagúrúið stillti úrinu sínu upp fyrir framan skýlið og tók mynd af því og tilkynnti að hann ætlaði að gera heila seríu af myndum og halda síðan sýningu sem myndi bera heitið "Leiðakerfi letingjanna". Ég sjálfur, hinn 29 ára smiður, keðjureykti og skalf af bræði yfir heimsku þessara leiðakerfishönnuða, gekk á milli fólksins og sagði þeim að það hlyti að hafa þurft mjög menntaða einstaklinga til að ná að klúðra þessu svona svakalega. Reyndar er ég ekkert pirraður út í leiðakerfið, er oft of seinn í vinnuna og missi iðulega af strætó en það er nú samt alltaf gott að hafa blóraböggul. Þegar að vagninn loks kom ruddist hópurinn inn í hann og stóð saman í hnapp fyrir framan bílstjórasætið, tuðandi hver ofan í annann. Bílstjórinn sem var greinilega ekki að fá sína fyrstu kvörtun í dag tók af stað með hressilegum rikk þannig að við ultum aftur í vagninn og sáum okkur þann kost vænstan að fá okkur sæti og eiga sem minnst samskipti við þennan geðsjúkling.


Þegar ég loksins kom í vinnuna eftir örlítið fleiri vonbrigði með strætókerfið gerði ég hræðilega uppgötvun. Öll leiðinlegu verkefnin sem lá svo mikið á að klára og ég var búin að trassa svo að einhver annar myndi vinna þau meðan ég var í fríi biðu mín enn. Og auðvitað lá enn meira á að klára þau núna. Rétt áður en ég fór í frí hrundi harði diskurinn í tölvustýrðu trésmíðagræjunni sem ég vinn á og þurfti ég því að eyða deginum standandi á grjótharðri steinplötunni í ærandi hávaða við að búa til forrit fyrir hurðir , skápa og borð. Og hefði sennilegast misst vitið algjörlega ef ekki hefði verið fyrir rómantíska birtu halogenljósanna sem munu víst vera af sömu gerð og Stasi notaði í einangrunarklefa sína. En dagurinn tók enda þótt seint væri og eftir að hafa fengið skoðunarferð um stóra hluta austur og vesturbæjar, um Kópavog og neðra Breiðholt, í boði Strætó bs komst ég loks heim í gettóið. Á morgun ætla ég að taka með mér kodda í strætó og kannski lítið teppi.