Kannski hefði ég átt að verða trúður

Sumir dagar eru óheilladagar hjá hinum föla faðir. Það vill svo óheppilega til að 10. janúar er einn þeirra. Ótrúleg óheppni mín jaðrar við eitthvað sem maður sér bara í bíómyndum t.d. er ég að bögglast við að skrúfa í skúffu, missi skrúfuna, beygi mig eftir henni rek hausinn í og missi skrúfjárnið sem lendir að sjálfsögðu með oddinn beint ofan á stóru tánna á mér. Rek upp öskur og blóta og ákveð að fá mér kaffi og sígó, helli kaffinu yfir vinnuborðið og þegar ég er að göslast við að þurrka það hendi ég skrúfupakkanum á gólfið, 2000 skrúfur rúlla um allt. Leita að kúst, finn hann hvergi svo að ég ákveð að tína þær upp og sting mig að sjálfsögu á puttunum. Ákveð að gera aðra atlögu að skúffunni og er þá búinn að týna skrúfjárninu.


Vissulega getur þetta verið kómískt svona fyrstu mínútur vinnudagsins en þegar dagurinn er liðinn og skúffan er enn á borðinu er þetta orðið doldið þreytt. Ég hef ákveðið að svona daga ætli ég í framtíðinni að lýsa mig óvinnufæran vegna dispraxiu, athyglisbrests og skömmustuóþols auk þess sem ég hafi skyndilega komist að því að ég sé sennilegast örvhentur og gott ef ég er ekki andsetinn líka.