Njósnari hinnar íslensku sauðkindar. 00svefn

Í gegn um tíðina hef ég gegnt hinum ýmsu störfum fyrir þjóð mína . Ég hef framið valdarán í suður Ameríku og komið íslenskum í æðstu valdastöður þar, orðið vitni af óskaplegri spillingu sem varðaði innflutning á kínverskum kjarneðlisfræðingum inn í landið þar sem þeir áttu að smíða kjarnorkukafbáta í Straumsvík sem áttu síðan að eyða óvinum USA. Ég hef staðið í ströngu við að upplýsa morðið á forseta vorum og upplýsti það reyndar og ekki má gleyma þegar ég kom í veg fyrir að ísland yrði gert að einu af ríkjum Bandaríkjanna einsamall. Ekki hafa allar þessar gjörðir mínar þó verið svona hetjulegar. Ég minnist þess td. að hafa verið fjöldamorðingi sem drap með slaghamri og að hafa eitt sinn stolið hempu Jóns Arasonar og slegið mig sem biskup. Mikil sorgarsaga það sem ég er sem betur fer að mestu búinn að gleyma.


Öll þessi afrek mín eiga það sameiginlegt að vera unnin í skugga nætur meðan ég sef. Draumfarir hins föla föðurs eru kynjaheimar spennusagna og súrealisma þar sem baráttan milli góðs og ills er aldrei langt undan. Oft eru Bandaríkjamenn óvinir mínir í þessum draumum mínum og undantekningalaust hef ég stolið litlum grænum rússajeppa af föður mínum, alveg að drepast úr áhyggjum yfir því að vera akandi. Ég hef nefnilega aldrei tekið bílpróf. Og þar sem ég lalla á 20 kílómetra hraða alveg í öngum mínum yfir prófleysinu koma þessir andskotar á eftir mér á nýjustu stríðstólum, skriðdrekum, þyrlum og Hummer jeppunum sínum en aldrei eru það samt aðaláhyggjurnar heldur skortur minn á ökuréttindum. Þeir ná mér nefnilega aldrei, því að eltingaleikir þessir enda alltaf upp á Vatnsenda, alveg gjörsamlega óháð því hvort þeir byrja niður á torgi eða í Bólevíu. Alveg frá því að ég var barn hef ég átt mér leynigöng í draumum mínum, upp á Vatnsenda. Oft hef ég reynt að komast að því hver sé ábyrgur fyrir þessum göngum, mig rámar eitthvað í að þau séu tengd taflmönnum. Alla vega liggja þessi göng frá stóra mastrinu á Vatnsenda niður á langa ganginn sem er niður á Landspítala. Niður á Landspítala á ég mér svo öfluga bandamenn sem eru skúringakonurnar. Þær fela mig yfirleitt, svo snilldarlega útsjónasamar að það er mesta furða að þær skuli ekki allar vera komnar í þjónustu CIA eða KGB.


Þessar draumfarir mínar geta verið afskaplega raunverulegar og fyrst þegar ég vakna á morgnana er ég í miklum vandræðum með að staðsetja mig, hvort ég sé staddur í sjúkrarúmi niður á Landsa eða hvar ég sé eiginlega. Það er líka doldið skemmtilegt hvurnig líf mitt tvinnast inn í þetta. Ég hef til dæmis í raunveruleikanum aldrei tekið bílpróf, mamma mín var skúringarkona á landspítalanum og pabbi minn átti rússajeppa sem mér þótti mikill gæðagripur þegar ég var krakki. Það er stundum mikil tilhlökkun að fara að sofa því að stundum finn ég á mér að ég á spennandi nótt fyrir höndum og stundum dreymir mér jafnvel framhald næstu nótt.


Áður en ég fer að sofa í kvöld ætla ég að reyna að lesa eins mikið og ég get um Hugo Chaves, ég hef nefnilega mikinn áhuga á að taka þátt í fátækrabyltingunni. Reyni kanski að stinga nokkra brjálaða olíubaróna af á rússanum hans pabba meðan ég plana að stofna skóla víðs vegar um landið.

Með von um spennandi draumfarir.
Bjarni Magnússon.